Miłość do bliźniego, a słowa na łożu śmierci Jana Pawła II, czyli co wybrać przy tragedii rodzinnej? Eutanazja stawia świat pod ścianą zasad moralności, tolerancji oraz krytyki kościoła. Dziś poseł na sejm Janusz Palikot (Platforma Obywatelska) dał swoje poparcie dla legalizacji eutanazji.
W Polsce ten temat jest uważany za „tabu” od wielu lat. Śmierć na życzenie jest przez nasze społeczeństwo uważane za ohydne i godne pogardy osób, które chcą nad tym zagadnieniem się głębiej zastanowić. Myślę, że teraz jest najlepsza chwila na takie rozważania. Drogę do takiej debaty otworzył nam „Wielki Człowiek, Wielki Polak”, Karol Wojtyła.
2 kwietnia 2005 roku, o godzinie 21:37 wiadomość z Watykanu wstrząsnęła światem. Papież Jan Paweł II umiera z słowami: „Pozwólcie mi iść do domu Ojca".
Za kilka dni mija już cztery lata od straty Jego Świątobliwości, natomiast w europie co raz głośniej się pozwala na debatę o Eutanazji. Opierając się właśnie na słowach Polskiego Papieża. Słowa, które znów budzą świat z letargu. Wojtyła już raz dał wiarę ludziom w walce z komunizmem. Pokazał drogę, którą poszła Polska i Europa.
Dziś uważam, że Nasz Papież znów zapala zielone światło dla kolejnego wyzwania dla świata. Myślę, że nie skorzystanie z ostatniej nauki naszego Wielkiego Rodaka będzie dużym błędem.
Dlatego zgadzam się z dzisiejszym wpisem posła Palikota, który umieścił na swym blogu, całkowite poparcie dla Eutanazji Człowieka. Uważam podobnie jak ten poseł prawicy, że człowiek ma prawo do godnej śmierci.
Wyrażam poparcie dla legalizacji tego zabiegu, ponieważ sam się boję… lecz nie śmierci tylko cierpienia. Tak naprawdę nie widomo, czy nawet podczas śmieci mózgu, człowiek coś czuje. Naukowcy wspierają się w tej kwestii. W moim punkcie widzenia to jest główny argument takiej debaty ….ludzkie cierpienie.
Przeprowadziłem pięć dni temu wśród znajomych (30 osób) szybką ankietę czego się boją najbardziej? Odpowiedzi były dla mnie zaskakujące. Na miejscu pierwszym boją się hałasu, na miejscu drugim boją się Bankomatów, a na trzecim boją się kalectwa, cierpienia, martyrologii podczas długiego umierania. (dodam tylko jeszcze, że ankieta została przeprowadzona na osobach, które posiadają stałe zatrudnienie i średnia wieku respondentów to 30 lat.
Ja sam nie chciałbym być obciążeniem dla najbliższych. Dlatego uważam, że powinniśmy mieć prawo decydować o naszym życiu. Tym bardziej, jeżeli mamy prawo do usuwania zagrożonej ciąży, to dziwi mnie dlaczego nie można pomóc odejść osobie ztrwałym kalectwie ciężkim?
Dlatego uważam, że człowiek powinien mieć prawo do podejmowania takich decyzji. Podobnie jak nosi się w portfelu „Kartę życia” o treści: „Wyrażam zgodę na pośmiertną transplantację organów” to nie powinno być sprzeciwu na zgodę na eutanazji. Takie decyzje powinny podejmować osobiście osoby chore lub jeżeli nie ma takiej możliwość (brak kontaktu z naszym światem) to najbliższa rodzina.
Piotr Dąbrowski
